سندرم ماه عسل چه عارضه ای است و چگونه درمان میشود؟

شایع ترین نوع عفونت ادراری در زنان عفونت مثانه است. متأسفانه افرادی که در روزهای آغازین زندگی زناشویی خود هستند با این مشکل مواجه می‌شوند. عفونت ادراری از جمله مواردی است که می تواند ماه عسل را خراب کند و این وضعیت به قدری شایع است که به آن سندروم ماه عسل گفته می شود. سندروم ماه عسل، نوعی از عفونت های دستگاه ادراری است که در نتیجه تحریک در طی آمیزشهای مکرر جنسی رخ می دهد. البته این مشکل به ماه عسل محدود نمی شود. برخی از زنان تقریباً هر بار که رابطه جنسی دارند، به عفونت مثانه مبتلا می شوند. این عارضه در بین زنان تازه ازدواج کرده شایع است و ۲۰ تا ۴۰ درصد از خانمها در طی نخستین ماه پس از ازدواج با علائمی مانند تکرر و احساس سوزش ادرار و یا درد در هنگام دفع ادرار و درد در ناحیه زیر دل، کدرشدن رنگ ادرار و یا خون ادراری به پزشک مراجعه میکنند. اگر عفونت درمان نشود، ممکن است تشدید شده و به مجاری ادراری و حتی کلیه هم منتقل گردد؛ بنابراین درمان این عارضه در سریعترین زمان ممکن بسیار حائز اهمیت است.

علت ابتلا به سندروم ماه عسل

اغلب با نزدیکی های مکرر و عدم رعایت بهداشت جنسی، انجام روش های غیر معقول نزدیکی، استفاده کردن از دیافراگم برای پیشگیری از بارداری و همچنین ضعف سیستم ایمنی و نقص سیستم ادراری بانوان احتمال ابتلا به این عفونت افزایش می یابد. کوتاه بودن مجرای ادرار نیز دلیلی بر ابتلا به این عارضه است. این عفونت با یک آزمایش ادرار قابل تشخیص خواهد بود.

علائم سندرم ماه عسل

علائم اصلی سیستیت شامل:

• تکرر ادرار
• تعجیل در ادرار کردن به محض احساس دفع
• سوزش ادرار و درد حین ادرار کردن
• ادرار بودار
• خون در ادرار
• بعضی از بیماران علائم غیراختصاصی دیگری مثل سردرد، دردهای عضلانی اسکلتی، علائم گوارشی از خود نشان می دهند.

افراد در معرض ابتلا به سندرم ماه عسل

عفونت ماه عسل در بین خانم‌های جوان رواج بیشتری دارد و خصوصاً زوجینی که به تازگی ازدواج کرده اند بیشتر در معرض ابتلا به این عفونت هستند.

تشخیص سندرم ماه عسل

پزشک سؤالاتی پرسیده، بیمار را معاینه کرده و آزمایش ادرار انجام خواهد داد. آزمایش ادرار به آزمایشگاه فرستاده شده و یا پزشک از دیپ استیک استفاده می کند. نتایج دیپ استیک ادرار به سرعت و در حالی که بیمار هنوز در مطب است آماده می شود. برای تعیین نوع باکتری احتمالاً کشت ادرار انجام شده و یا نمونه ادرار کاتتریزه تهیه می شود. بیمارانی که به طور مرتب دچار سیستیت می شوند به آزمایشات بیشتر احتیاج خواهند داشت. این آزمایشات می تواند شامل اسکن سونوگرافی، اشعه ایکس یا سیستوسکوپی مثانه با استفاده از دوربین فیبر نوری باشد.

عوارض سندرم ماه عسل

طبق مطالعات صورت گرفته، زنان باردار در معرض خطر عفونت ادراری قرار دارند که این اتفاق به‌ویژه بعد از ماه ششم بارداری رخ می‌دهد. با این حال، ابتلا به سیستیت در دوران بارداری به جنین آسیب نمی‌رساند؛ اما اگر در چنین شرایطی هستید، توصیه می‌شود که مراحل درمان را در اسرع وقت شروع کنید. تأخیر در درمان می‌تواند باعث گسترش عفونت شود و بر کلیه‌ها تأثیر منفی بگذارد که منجر به بروز مشکلاتی مانند تولد نوزادان نارس یا کم‌وزن می‌شود. اگر عفونت‌های مثانه درمان نشوند، می‌توانند باعث ایجاد مشکلات جدی‌تری شوند که عبارتند از:

• عفونت کلیوی. عدم معالجه‌ عفونت مثانه می‌تواند منجر به عفونت کلیوی شود که به آن پیلونفریت هم می‌گویند. عفونت کلیوی ممکن است آسیبی دائمی به کلیه‌ها برساند.
• وجود خون در ادرار. افراد مبتلا به سیستیت ممکن است در ادرار خود سلول‌های خونی داشته باشند که فقط با میکروسکوپ بتوان به وجودشان پی برد (هماچوری میکروسکوپی). این مشکل معمولاً با درمان برطرف می‌شود.

دوره نقاهت بیماری

به‌طور کلی ابتلا به عفونت و مبارزه سیستم ایمنی بدن با آن، می‌تواند از 1 هفته تا ماه‌ها طول بکشد؛ اما درمان عفونت ادراری و کلیوی، معمولاً 7- 14 روز است؛ بنابراین به محض دیدن نشانه‌های عفونت ادراری باید برای درمان آن اقدام کنید.

درمان سندرم ماه عسل

سندروم ماه عسل معمولاً به سرعت قابل درمان است. هنگامی که پزشک شما سندروم را تأیید کرد، احتمالاً آنتی‌بیوتیک تجویز می‌کند تا عفونت سریع برطرف شود. در موارد بسیار دردناک، ممکن است مسکن هم برای دوره‌ای کوتاه تجویز شود.

• معمولاً به خانم‌ها توصیه می‌شود تا زمان رفع عفونت از رابطه جنسی خودداری کنند.
• هنگام رابطه جنسی از روان‌کننده واژن برای جلوگیری از خشکی واژن استفاده کنید تا واژن را مرطوب نگه دارد و ادرار پس از مقاربت را به بخشی منظم از روتین خود تبدیل کنید.
• راه ایده‌آل برای جلوگیری از عفونت‌های ادراری مرتبط با رابطه جنسی ، این است که درست قبل و بعد از مقاربت، ادرار کنید.

پیشگیری از سندرم ماه عسل

1. رعایت بهداشت جنسی و شستشوی ناحیه واژن و مقعد
2. ادرار کردن بلافاصله پس از نزدیکی و شستشوی ناحیه واژن
3. عدم استفاده از روشهای غیر معمول نزدیکی مانند آمیزش مقعدی
4. نوشیدن مایعات زیاد
5. پرهیز از مصرف بیش از حد قهوه و نسکافه